Colombia

Hoe het kan dat ik lol heb gemaakt op deze conferentie zal ik eens even uitleggen:

Ik liep langs de snelweg voor de derde keer gisteren. Ik was alwéér opzoek naar een salsaclub. Ik verveelde me terpletter, want ik had geen vervoersmiddel en paps was de hele dag voorbereiden voor zijn presentatie. Het is bijna 40 graden buiten dus elke keer moest ik vluchten naar een airco om weer een stukje verder te kunnen lopen. Ik had het helemaal gehad met deze dag, ik was de hele tijd opzoek naar entertainment of mensen van mijn leeftijd waarmee ik wat gezelligs kon doen, maar nergens iets te vinden. Ik zweette me kapot en sprong richting de dichts bijzijnde airco, de bus. 

Ik had geen los geld, dus ik mocht gratis mee. Bedankt buschauffeur, liefde voor u. Waar wilt u dan heen vroeg de buschauffeur, 'maakt mij niet uit', zei ik. Twee haltes verderop stapte er een jongen in en hij kwam naast mij zitten. We raakten aan de praat en nu had ik een maatje. We zijn blijven zitten tot de laatste halte en raad eens wat daar was? Een outlet winkelcentrum! Binnen dit uur leek mijn dag toch opeens een veel betere wending te krijgen. 

Mijn middag was nu een stuk beter met Segio een Colombiaan die toevallig ook in Orlando is voor het medisch congres. Hij had ook niks te doen, want zijn presentatie was al afgelopen, dus zaten we nu beide 10 verschillende Nikes te passen in de outletstore. 

Enige wat deze middag beter had kunnen maken is als ik toch die Nike airs had gekocht..... Ik kan me even niet meer herinneren waarom ik die schoenen niet heb gekocht. 

Note to self: Bij twijfel, toch doen. 

Ik vind het altijd tijd voor salsa, maar nu was het toch echt: tijd voor salsa. Ik heb uiteindelijk toch een club kunnen vinden waar er af en toe een salsa nummer werd gedraaid, dus hakken aan en gaan. Raad eens wie daar ook was, hoe kan het ook anders, de Colombiaan. Raad eens wie daar niet was, de rest van Orland, want de club was nogal uitgestorven. Dus Sergio en ik zaten weer in dezelfde positie, we moesten er maar weer wat van maken. 

De club was niet meer te redden, maar..... nog geen 100 meter van de club af stond een zweefmolen van 60 meter hoog, dus saai was deze avond uiteindelijk zeker niet. 

De dag was aangebroken...

Ik werd verliefd wakker, denkend aan de schoenen die ik gisteren had moeten kopen. Misschien kan ik ze ergens deze week nog even snel halen :)

Ik zal vandaag toch echt dingen moeten gaan leren. Ik zal handjes moeten schudden van oude mannen die veel hebben gelezen in hun leven en ik zal als een echte fan vooraan zitten bij mijn vaders presentatie. De presentatie lijkt me best leuk, maar de rest... meh. Wat ook nog eens irritant gaat worden is: op mijn kaart staat: guest, dus iedereen weet ook meteen dat ik niks te maken heb met het medisch vakgebied. Ik kan niet eens doen alsof ik een dokter ben, het lijkt wel alsof ze alle lol expres tegen proberen te houden. 

Het congres begon precies zoals ik had verwacht, Ik vond er geen reet aan. Ik zat op een bank stripboeken te lezen. Ik probeer vooral geen enkele informatie tot me te nemen, want wie maakt zich nou druk om gezondheid. Ik liep maar weer een rondje en zag dat er een enorm zwembad net buiten het congres was. Het leek wel alsof het zwembad me uitlachte en alsof alle mensen in zwemkleding me aankeken met de gedachte: hahahah, zij heeft geen bikini meegenomen. 

Na een tijdje had ik oogcontact met een kind. We zeiden niks, maar we wisten allebei dat we in hetzelfde schuitje zaten. Ik heb haar later niet meer gezien, ik hoop dat zij de dag heeft overleefd en dat haar ouders haar later deze week een extreem goede dag bezorgen in Disneyland. 

Toen besefte ik mij dat ik een geheim wapen had. Sergio! Met één smsje, was daar iemand onder de 60 jaar die wel wist hoe je lol kon maken. 

De presentatie was een discussie tussen mijn vader en een chirurg die beide een ander perspectief hadden over onderbeen klachten. Het was eigenlijk een soort nette rapbattle zonder beat. Het is dat ik niet objectief kan oordelen, maar feitelijk is het dat mijn vader toch wel drie drop-the-mic-momentjes had tegenover de chirurg. Dus ik vind dat mijn vader deze ronde duidelijk heeft gewonnen. Hij zei zelfs een keer iets grappigs. Het was in medische termen, dus ik snapte het niet, maar het publiek moest opeens lachen, dus het zal wel.

Vooraan gaan zitten bij een presentatie over onder andere chirurgie is niet handig als je bang bent voor naalden. Ik zat drie keer wit weg te trekken van de videobeelden die op het scherm te zien waren. Ik dacht dat ik het goed kon verbergen, maar het werd zelfs opgemerkt en benoemd vanaf het podium. Ik deed mijn naamkaartje met 'Guest' erg veel eer aan. 

Sergio en ik gingen verder met medische producten uitproberen. Hieronder probeer ik een machine uit die mij heeft verteld dat ik 1354 calorieën kan eten zonder een vinger uit te steken. Dat betekend twee Tukse pizza's eten zonder mijn bed te verlaten en toch dit goddelijke lijf behouden. Goed om te weten. 

Tijdens het testen kon ik niet praten maar mijn gezicht duidelijk wel...

Mijn gezichtsuitdrukkingen tijdens de volgende vragen en uitspraken:

1. Hi Romy, you need to breath normally, you can relax. 

2. Hi Romy, how much do you weigh? 

3. Is it 60 Kg? 

Ik had het congres overleefd. Paps en ik gingen uiteten met zijn collega en zijn vrouw. De man was zo grappig, ik heb een goede avond gehad. 

Deze dag had nog beter kunnen zijn als ik vandaag die schoenen had kunnen kopen, maar ik had er geen tijd voor. Gelukkig zie ik ze straks in mijn droom.